रातको करिब १० बजेको थियो । सुशील दा’ले मलाई भन्नुभयो, ‘आज मलाई अलि थकान महसुस भएको छ, म अलि छिटो रेस्टमा जान चाहन्छु ।’ म उहाँको अंगरक्षक थिएँ ।

पार्टी महाधिवेशनको चटारो थियो । समीकरण मिलाउनुपर्ने, नेताहरूसँगको बाक्लो भेटघाटका कारण दुई सातादेखि उहाँ राम्रोसित सुत्न पाउनुभएको थिएन । ढल्किए पनि निन्द्रा नै पर्दैन भन्नुहुन्थ्यो ।

त्यस रात अलि छिट्टै आराम गर्छु भनेपछि मैले विस्तारा मिलाइदिएँ । औषधिपानी ठाउँमा राखिदिएँ । अक्सिजन पनि थियो ।

म पनि केही दिनदेखि मजाले सुत्न पाएको थिइनँ । उहाँ अलि छिटो सुत्ने भनेपछि म पनि त्यस दिन आनन्दले सुत्ने तरखर गर्दै थिएँ ।

तर, सुत्नुअघि एक पटक अक्सिजनको लेभल चेक गर्न उहाँको बेडमा गएँ । सबै चिकित्सकहरू खाना खान गइसकेका थिए । अक्सिजनको मात्रा सिचिउरिसनबाट हेरेँ । अक्सिजनको लेभल ७५/८० थियो । त्यसपछि चिकित्सकहरूलाई तत्कालै खबर गरेँ । तीन जना चिकित्सक तत्कालै आए ।

चिकित्सकले इन्जेक्सन दिए । स्लाइन चढाए । अनि उहाँलाई तत्काल अस्पताल लैजाने निर्णय गरे ।

चिकित्सकहरूले उहाँलाई एक साताअघि नै अस्पताल भर्ना भई उपचार गर्न सुझाएका थिए । तर, महाधिवेशनको समयमा अस्पताल बस्दा राम्रो सन्देश नजाने भन्दै उहाँ बस्न मान्नुभएको थिएन ।

चिकित्सकहरूले अस्पताल लैजाने तयारी गरिरहेका बेला उहाँले मलाई भन्नुभयो, ‘मलाई केही पनि भएको छैन । डाक्टरलाई किन बोलाएको ? म ठीकै छु त !’

उहाँले मसहित डाक्टरलाई समेत गाली गर्नुभयो, ‘केके न भएजस्तो किन अस्पताल जाने ?’

तर, अक्सिजनको लेभल घटिरहेको थियो । चिकित्सकहरू उहाँलाई जसरी पनि अस्पताल लैजाने तयारी गरिरहेका थिए ।

उहाँले नमानेपछि हामी मुख हेराहेर गरिरहेका थियौँ । उहाँ एक्कासि झस्किनुभयाे, आत्तिनुभयाे । आँखा ठूलाठूला पार्नुभयो । मैले आफ्नो दाहिने हातमाथि उहाँको टाउको राखेर सान्त्वना दिँदै भनेँ, ‘नआत्तिनुस् सुशील’दा ।’

छाती उठाउँदै उहाँले लामो सास फेर्नुभयो । म उहाँको टाउको सुम्सुम्याउँदै थिएँ । मेरो हातलाई सिरानी पारेर उहाँले लिएको त्यो सास नै अन्तिम सास भयो ।

नेपाल प्रहरीमा मैले २० वर्ष सेवा गरेँ । यस अवधिमा धेरै चुनौती, अप्ठ्यारा, सुखद, दुःखद घटनाको साक्षी बनियो । तीमध्ये थोरै मात्र घटना यादमा छन् । यस्तै घटनाहरूमध्ये एक हो २६ माघको त्यो रात । अंगरक्षक भए पनि उहाँ आफ्नो परिवारको सदस्यलाई जस्तै माया दिनुहुन्थ्यो । हुन त म गिरिजाबाबुको निधन हुँदा पनि उहाँको अंगरक्षक नै थिएँ । तर, सुशील’दालाई भने निकै नजिकबाट चिन्ने अवसर पाएँ । साह्रै सरल स्वभावको हुनुहुन्थ्यो उहाँ ।

उहाँको जीवनशैली अत्यन्तै साधारण थियो । आफूले बोलेका कुराप्रति दृढ बस्नुहुन्थ्यो । फुर्सदको समयमा विकसित देशले कसरी काम गरेका छन् भनेर टीभीका रिपोर्टिङ हेर्नुहुन्थ्यो ।

नेता इमानदार हुनुपर्छ भन्नुहुन्थ्यो । राष्ट्रको पैसा कसैको गोजीमा पर्न हुँदैन भन्नुहुन्थ्यो । उहाँ अरुलाई छिट्टै विश्वास गरिहाल्ने स्वभावको हुनुहुन्थ्यो । अरुलाई धेरै विश्वास गर्ने हुँदा उहाँ कहिलेकाहीँ अप्ठेरोमा पर्नुहुन्थ्यो । उहाँको कमजोरी भनेको आफूले नबुझेका कुरामा समेत ढिपी गर्न खोज्नु थियो । तर, विस्तारै उहाँले त्यो बानी सुधार्नुभएको थियो ।

उहाँको ज्यादै माया लाग्थ्यो । त्यसैले उहाँको निधनमा मेरा आँखाले आँसु थाम्न सकेनन् ।

उहाँको निधनपछि १३ दिनसम्म म महारागञ्जस्थित कोइराला निवासमै बसेँ । त्यसपछि पुनः सुजाता कोइरालाको अंगरक्षकको रूपमा विभागले जिम्मेवारी तोक्यो । डेढ वर्षजति सुजाता कोइरालाको सुरक्षार्थ खटिएपछि म सेवानिवृत्त भएँ ।

अर्घाखाँचीको मालारानी गाउँपालिका–६ मेरो जन्मगाउँ । २०५६ सालमा विराटनगरबाट प्रहरी सेवामा प्रवेश गरेको हुँ । तालिमपश्चात् तीन वर्ष प्रहरी प्रधान कार्यालयमा काम गरेँ ।  त्यसपछि भीभीआईपीको सुरक्षामा मलाई खटाइयो ।

फागुन २०७५ मा प्रहरी सहायक निरीक्षक पदबाट सेवानिवृत्त भएको हुँ । मैले पूर्वप्रधानमन्त्री स्व. सूर्यबहादुर थापा, लोकेन्द्रबहादुर चन्द र शेरबहादुर देउवाको अंगरक्षकका रूपमा पनि काम गरेँ ।